Witkopgors 15 · 16, 17 · 22

Broedt van oostelijk Europees Rusland oostelijk tot in Siberië, Rusland; regelmatige wintergast westelijk tot de zuidkust van de Kaspische Zee, soms ook in het zuiden van Frankrijk, Israël en Italië

In 1960-94 had de soort jarenlang een karakteristiek voorkomen van gemiddeld eens in de twee jaar één (of meer) ringvangsten langs de Noordzeekust, van de tweede week van oktober tot midden-november, met slechts enkele veldwaarnemingen. De meest productieve ringstations waren die te Bloemendaal, Noord-Holland, en Westenschouwen, Zeeland, met meer dan een derde van alle gevallen, mede dankzij het gebruik van Geelgorzen E citrinella als lokvogel. In 1996 werd dit patroon van najaarsvangsten doorbroken door drie overwinterende exemplaren op twee locaties in het binnenland en in de volgende winter de eerste gevallen in de laatste week van november. In 2000-14 waren er in Nederland slechts drie gevallen maar in 2016 was er weer sprake van een influx met 11 gevallen. Ook in de jaren daarna (2017, 20178 en 2020) werd de soort weer wat vaker vastgesteld maar na 2020 zijn er geen gevallen meer geweest. Het is soms lastig om hybriden met Geelgors te onderscheiden van Witkopgors; behalve kleur kan ook een geluidsopname van trekroepjes uitsluitsel geven.