Broedt en overwintert in Noord-Amerika.

Het eerste geval van de soort in Brittannië was in maart 1973. Sindsdien zijn er 100en vastgesteld, vermoedelijk ten gevolge van een grote populatietoename in oostelijk Noord-Amerika. Sinds 1987 wordt de soort zelfs niet meer door de Britse zeldzaamhedencommissie beoordeeld (BB 80: 422, 1987). Het is echter nog steeds een dwaalgast aan de Britse oostkust (cf Dymond et al 1989). Dit komt overeen met het lage aantal gevallen in Nederland. De meeste werden in het binnenland gezien, hetgeen overeenstemt met het feit dat de soort in Noord-Amerika ook talrijk in het binnenland overwintert. ‘s Winters te Bergen, Hordaland, Noorwegen, geringde exemplaren werden teruggemeld op 25 april 1990 in IJsland en in 1991 te St John’s, Newfoundland, Canada. Het exemplaar dat het langste bleef was dat van Goes, Zeeland, van de winter van 1997/98 tot en met die van 2004/05. Een andere vogel die meerdere jaren achtereen terugkwam was die van Tiel, Gelderland, van de winter van 2003/04 tot en met die van 2007/08. Het meest opmerkelijke exemplaar was dat van Limburg (en België) in februari-maart 2012 dat geringd bleek te zijn in Polen in januari 2005 en dat daarna geregeld in Polen werd teruggezien. Een exemplaar gefotografeerd bij Zandvoortweg, Middelburg, Zeeland, op 24-27 april 2008 kon niet als een hybride Ringsnavelmeeuw x Stormmeeuw L delawarensis x canus worden aanvaard omdat het mogelijk (toch) een zuivere Ringsnavelmeeuw betrof (cf DB 30: 203, 2008).

Zeldzame vogels van Nederland [2001]; ABvdBerg [2017]